Tijd staat niet stil

De tijd vliegt. Buiten de comfort zone stappen met zijn vaste ritmes en welbekende routines is een vreemde gewaarwording. Tijd gaat veel sneller en het lijkt wel alsof ik nog geen normaal uur op mijn kont heb kunnen zitten. Ik ben altijd bezig. Het missen van iedereen duurt denk ik daarom ook wat langer. Het begint nu langzaam te komen dat ik mijn eigen land mis en zijn cultuur en mijn vrienden en familie. Alles wat nu gezegd wordt of gegeten of gezien vergelijk ik met mijn eigen land en zijn gewoontes. Gelukkig blijkt dit normaal te zijn in deze tweede maand, iedereen doet het. Zo leer je al snel hoeveel kleine verschillen in gewoontes er zijn in verschillende landen.

Het welbekende begrip van Italianen die langzaam zijn, is zeer zeker waar. De Italianen zeggen dan ook trots dat ze de beste probleem oplossers zijn. Meestal dus omdat mensen veels te laat zijn met dingen. Groot voordeel als je op exchange bent. Het staat gelijk aan leuke spontane dingen doen zonder op de blaren te hoeven zitten. En meestal met één dag hard werken zit je alweer op het level werk van alle anderen. Heerlijk!

De residence waar ik slaap zit vol met studenten. Kookplaten zijn hier "verboden", waardoor iedereen er natuurlijk eentje heeft. 'S avonds wordt er door iedereen gezellig gekookt in de grote community room en gegeten. Hierdoor heb ik al een grote groep vrienden waarmee ik van alles doe. Spontaan naar de bios, poezieclub, een club genaamd F30 of naar het vaste land voor een grote lunch. Het voelt allemaal als een grote vakantie. Uitgaan doen we echter niet veel, ze hebben hier maar één club die open is op woensdag en het Santa Margarita plein. Op zich erg hilarisch om met allemaal italianen dronken te worden op een groot plein met het Venetiaanse drankje Spritz. Elke avond daar tot nu toe was hilarisch en geweldig.

Een ander ding wat me erg opvalt in Venetië is dat het superüber hip is om een trekkarretje te hebben. Je weet wel, zo een rugtas op wielen die oudere mensen met slechte gewrichten meeslepen. Koop hem in een hippig printje en prop hem vol met al je spullen, trek sneakers aan en je hoort er helemaal bij hier in Venetië. Eerst begreep ik niet zo goed waarom mensen die afzichtelijke dingen als hip zagen. Maar nu ik elke dag minstens een uur loop om daar te komen waar ik moet zijn, snap ik het wel. Ik kom straks terug met powerbenen.

Schoolwerk begint nu gelukkig ook langzaam in mijn ritme te sluipen. Het is een stuk minder hard werken dan ik gewend ben, maar een zeer interessant project! Dus zeker niks te klagen :)

Voor de komende tijd kijk ik er erg naar uit dat mijn vrienden en familie langs komen! Ik ben dan ook iedere italiaans sprekende student in het gebouw aan het uithoren op de taal en aan het oefenen. Moet natuurlijk wel straks super profi alles in het Italiaans kunnen zeggen. Deze gedachte dat mijn vrienden en familie vanzelf hier komen, doet me ze iets minder missen! Ietsje.